कोलंबसचे गर्वगीत



हजार जिव्हा तुझ्या गर्जु दे प्रतिध्वनीने त्या
समुद्रा डळमळुदे तारे!
विराट वादळ हेलकावुदे पर्वत पाण्याचे
ढळुदे दिशाकोन सारे!

ताम्रसुरा प्राशून माजुदे दैत्य नभातले
दडूद्या पातळी सविता!
आणि तयांची ही अधिराणी दुभंग धरणीला
कराया पाजळुदे पलिता!

की स्वर्गातुन कोसळलेला, सूड-समाधान
मिळाया प्रमत्त सैतान!
जमवुनी मेळा वेतायांचा या दर्यावरती
करि हे तांडव थैमान!

पदच्यूता, तव भीषण नर्तन असेच चालुदे
फुटुदे नभ माथ्यावरती
आणि तुटुदे अखंड उल्का वर्षावात अग्नी
नाविका ना कुठली भीती!

सहकार् यांनो, का ही खंत जन्म खलाशांचा
झुंझण्या अखंड संग्राम
नक्षत्रापरि असीम नीलांमध्ये संचरावे
दिशांचे आम्हाला धाम!

काय सागरी तारु लोटले परताया मागे
असे का हा आपला बाणा
त्याहुन घेऊ जळी समाधी सुखे, कशासाठी
जपावे पराभूत प्राणा!

कोट्यवधी जगतात जिवाणू जगती अन् मरती
जशी ती गवताची पाती,
नाविक आम्ही परंतु फिरतो सात नभांखाली
निर्मितो नव क्षितिजे पुढती!

मार्ग आमुचा रोधू शकती न धन, ना दारा
घराची ना वितभर कारा
मानवतेचे निशाण मिरवू महासागरात
जिंकुनी खंड खंड सारा!

चला उभारा उंच शिडे ती गर्वानी वरती
कथा या खुळ्या सागरातल्या
"अनंत अमुची ध्येयासक्ती अन् आशा
किनारा तुला पामराला!"
- कुसुमाग्रज